آیا تاکنون دقت کرده اید که بسیاری از داشته های فطری و خدادادی ما از همان زمان کودکی با روشها و آموزهای ناصحیح دستخوش تغییرات و باورهای اشتباه میگردد.
پیدایش علم و دانش با خلقت انسان برابری می کند و همواره بشر در صدد آن بوده که بفهمد و درک نماید.نقش علم در زندگی انسان این است که راه سعادت، تکامل و راه ساختن را به انسان می آموزد. علم، انسان را توانا می کند که آینده را همان گونه که می خواهد بسازد. علم مانند ابزاری در اختیار خواست انسان قرار می گیرد و طبیعت را آن چنان که انسان بخواهد و فرمان دهد می سازد.
نبی اکرم که درود و سلام خدا بر او و خاندان پاکش باد پیروانش را به فراگیری علم و دانش تشویق می کرد.
کودکان اصحابش را وادار کرد که سواد بیاموزند. برخی از یارانش را فرمان داد زبان سریانی بیاموزند.
این تأکید و تشویق ها در باره علم سبب شد که مسلمانان با همت و سرعت بی نظیری به جست و جوی علم در همۀ جهان پرداختند.
آثار علمی را هر کجا یافتند به دست آوردند و ترجمه کردند و خود به تحقیق پرداخته و از این راه علاوه بر این که حلقۀ ارتباطی شدند میان تمدن های قدیم یونانی و رومی و ایرانی و مصری و هندی و غیره، و تمدن جدید اروپایی، خود یکی از شکوهمندترین تمدن ها و فرهنگ های تاریخ بشریت را آفریدند که به نام تمدن و فرهنگ اسلامی شناخته شده و می شود.
امروزه اهمیت علم و دانش بر بشریت مخفی نیست، همه مکاتب بشری و ادیان آسمانی بر کسب علم و دانش تأکید دارند و پیشرفت و ترقی در مسیر علم را افتخار آمیز می شمرند. لکن بدون تردید دین مبین اسلام بیش از هر دین و آیین دیگری به علم بها داده و انسان ها را به تعلیم و تعلّم فراخوانده است.
اما آیا اندیشه کرده اید که با این همه تاکید اسلام و نبی مکرم اسلام در مورد آموزها و علم آموزی و شیوه های صحیح تربیت در همه ابعاد همه به باد فراموشی گرفته ایم اینهمه تاکید در روایات و احادیث که ریشه و منبع اصلی تمام آموزه های در کودکی و خردسالی کودکان آغاز میشود را به باد فنا گرفتیم
در روایتی از امیر المومنین علیه السلام آمده است:«الْعِلْمُ مِنَ الصِّغَرِ کَالنَّقْشِ فِی الْحَجَرِ؛ یادگیری در کودکی مانند نقاشی و اثر گذاشتن بر روی سنگ است».(بحارالانوار، ج1، ص 224).
یا در جای دیگر فرمودند: «من لم یتعلّم فی الصّغر لم یتقدّم فی الکبر؛ کسی که در کوچکی تحصیل علم نکند؛ در بزرگسالی، تقدّم اجتماعی نخواهد داشت».(غرر الحکم و درر الکلم، ص 649).
حضرت علیّ علیه السّلام می فرماید: «تعلّموا العلم صغارا، تسودوا به کبارا؛ در خردسالی علم بیاموزید تا در بزرگسالی به برتری و سیادت و آقایی نائل شوید».(شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج2، ص 267).
بسیار از آموزه های دوران کودکی و خردسالی فطری و خدادادی است که ما از آنها غافل مانده ایم و چه بسا آموزهای خوب را با آموزهای اشتباه به کودکان خود تلقین و در باور آنها خطا و ناصحیح را به جایگزین عادات خوب نمودیم .
یکی از آموزه های جالب و در خور توجه در کودکان هنگام خواندن است دقت کنید گاهی حتی کودک کلمات کتاب را متوجه نمیشود و صرفا به سطور کتاب نگاه میکند
اما چه جالب است زمانی که در افکار فطری و خدادادی خود غوطه ور است گویا اندیشمندی کوچک در جهان هستی و در حال مطالعه صنع پرودگار است .
گاهی به اطراف نگاه میکند و به نقطه ای چنان متفکرانه غرق میشود که گویی تمام هستی در همین یک نقطه جمع شده و گاهی ….
اما یکی از هزاران آموزهای فطری کودکان را ببینید زمانی که کودک با همین سطور کتاب و کلمات بازی می کند با حرکت انگشت دستش تمام سطور کتاب و کلمات را لمس میکند گویا حس لامسه اش تمام مفاهیم را به ذهن ناخودآگاه او سوق میدهد اما ما سرسری و با سهل انگاری از این نکات گذشتیم و چه بسا با اندیشه ها و آموزهای ناصحیح در آینده این روشهای درونی و صحیح را از او میگیریم .
اما کودک خوب میداند که چگونه با حرکت انگشت باید حس تمرکز ذهن را به سطور و کلمات صفحات پیش رویش جلب و جمع کند او میداند الان در این زمان و این مکان او باید به بهترین شیوه ممکن تمام توجه و تمرکز ذهنش به این کلمات نامانوس جمع کند.
ان شاء الله در کتاب و دوره تندخوانی به صورت مبسوط و مفصل در مورد اصل خطبری و شیوه های مربوط به آن در هر قدم توضیح کامل خواهیم داد.
با آرزوی موفقیت و پیروزی
